Een foto uit een dorp, waarvoor 2009 een cruciaal jaar wordt: Doel.
Is er iets zo ontroerends als kleine portretjes geplakt achter een beregende ruit?
Zoals eerder vermeld, zijn afgelopen maandag de schroeven uit mijn elleboog verwijderd.
Iedereen 2 goede kerstdagen toegewenst!
Fotografie als middel voor de herinnering. Ja, ik weet het: mijn hoofd ligt buiten de scherpte. Gevolg van de eenvoudige autofocus van de compact, die ik bij me had. Mijn hoofd voelde wel zo aan als op de foto: ik had 's morgens niet gegeten, niet gedronken en was daarna heel vroeg van huis naar hospitaal gegaan, om via een korte narcose in de dagbehandeling de metalen pennen uit het linker ellebooggewricht te laten halen. Die zaten er ook al weer een jaar en 3 maanden na de breuk op 8/9/07.
Plastic, glimmend plastic en harde primaire kleuren vormen de hoofdmoot van de materialen van de coupé vandaag de dag. Het lijkt steeds meer als of we reizen in een virtuele wereld.
Dit is leuk! Omdat ik (de fotograaf) deze combinatie van visuele feiten zo heb vast gelegd, vormen normaal zichtbare zaken, die elk op zich weinig betekenis hebben, samen opeens een voorstelling met een eigen diepere intrensieke waarde. Of zoiets.
Zelfportret? Jawel, als een dief op de dag. Ik liep er langs, zag het, pakte mijn camera uit de rugzak, liep er hog eens langs, ondretussen de foto makend.
Toen ik met Allerzielen in Doel was, heb ik tussen de bedrijven door een serie gemaakt met de G-9. Later heb ik deze foto's vierkant gemaakt en van een nostalgische, romantische vignettering voorzien. Toch heb ik het idee, dat dit ook een essentie van Doel raakt: 't Is allemaal aan het vergaan (wat ik heel jammer vind)
De stad, met al die passanten erin, is soms uiterst anoniem.
Ziggy Stardust?
Op deze recente foto ben ik nog meer wezen spelen met kleur & (geselecteerd) contrast. Leve Photoshop!
O ja, ik blijf ook na de expositie in het Gemeentehuis Diemer Landschappen fotograferen.
1 van mijn ultieme levensgevoelens: Rusteloos & tevreden onderweg zijn.
De onderste foto , klein souvenir van de Maltezer zon en warmte, omdat het vandaag weer zo'n intens grijze dag lijkt te worden.
Zoals eerder gezegd, was ik zaterdag te gast bij radio Diemen.
Let bij deze foto op het kusje op rechter voorspatbord van de voorste auto!
Geloof me maar, ik heb me bewust onscherp afgebeeld. En de bomen scherp. Blues in November again.
Dit was een grappig stel mensen, men spromg rond, men sprak in een voor mij volledig onbekende taal, men danste en men nam vooral veel foto's van elkaar. 
Deze foto maakte ik ruim 9 jaar geleden. We woonden toen boven een school en in de pauze speelden de kinderen buiten.
Fotografie laat het verstrijken van tijd zien, net als alle kunsten dat tonen of laten horen. Ofwel een foto trapt de tijd op haar staart.
Bloedheet was het die dag. Tegen de 40 graden aan. De bus rammelde als een gek naar beneden over het wegdek vol kuilen. De vriendin van de fotograaf bleef maar vertellen hoe hard het de dag ervoor regende op Schiphol, toen ze naar Malta vertrokken.
Compostieleer. Lijnen, vlakken, aandachtspunten. In het algemeen houd ik mij er niet mee bezig als ik fotografeer. Toch blijft het grappig om te zien, dat ook mijn foto's soms leunen op compositie. De bovenste omdat het hondje bijna op een punt staat uit de gulden snede, de onderste moet het dan hebben van strakke lijnvoering. (de reden voor deze foto is het hoofd in de rechteronderhoek. Ja, dat zag ik tijdens het fotograferen!)
1 van de zaken die me (fotografisch) blijven interresseren: De schoonheid van het gemaakte landschap. Ooit heeft iemand bedacht dat er fietsklemmen* op deze plek moesten komen. Geel leek wel een aardig kleurtje. Niemand kon bevroeden dat in het lage zonlicht op een Novembernamiddag er een prachtig kleurenspel zou onstaan van rode fietsreflectors, gele fietsklemmen, verkleurende boombladeren en een Hollandse wolkenlucht.
Het was zo'n ochtend dat het met de inspiratie niet zo wilde vlotten.
't Is me wat met al die miljoenen foto's, die mensen op hun vakanties schieten. Wat is het? Een houvast voor de herinnering?
Je zou kunnen zeggen, dat de kredietcrisis komt omdat de mens als consument groter werd beschouwd als de mens zelf. De consumptiedwang is groter geworden dan wie we werkelijk zijn. En tja, dat kunnen we niet betalen.
Geen van de klokjes wees dezelfde tijd aan.
Op de Gkf-site heb ik een album over Doel geplaatst. Een aantal van deze foto's heeft in Doel gehangen. 
Het waren 2 mooie dagen, zowel voor de mensen uit Doel, als voor ons.
Tja, ik blijf een romantische ziel.
Het motto van Jo: "Kijk. Alleen als je kijkt gebeurt er iets". Het is me uit het hart gegrepen.
De treincoupé wordt een gezellige huiskamer. Koffie en gebak ontbreken nog.
Verbeten staarde hij uit het treinraam.
Als je van buiten tegen een ruit aankijkt, zie je zowel de wereld voor als achter de ruit. Dit is bij uitstek iets wat de camera anders ziet dan de mens. Immers, wij kijken met twee ogen, zien 3 dimensionaal, en zijn dus in staat razendsnel te detecteren wat zich voor en wat zich achter het spiegelend oppervlak van de ruit bevindt. De eenlenzige camera kan dat niet. Behalve dan bij stereofotografie.
